Ο χρόνος, η φθορά και το αντίδοτό τους η μνήμη βρίσκονται στο επίκεντρο της δημιουργίας του Σωτήρη Σόρογκα. Με ευλάβεια και αγάπη απεικονίζει παλιά εξαρτήματα μηχανών που, αφού υπηρέτησαν τον άνθρωπο, εγκαταλείφθηκαν στο έλεος της σκουριάς και του χρόνου. Αυτά τα άχρηστα πια κουφάρια ο ζωγράφος τα ανασύρει από την λήθη και τη σιωπή ζωγραφίζοντάς τα με την αχειροποίητη, ευαίσθητη γραφή που χαρακτηρίζει την τεχνοτροπία του. Ο πίνακας με το σιδερένιο λείψανο, το ζωγραφισμένο με το καφετί χρώμα της σκουριάς, αποκτά μιαν άλλη, σχεδόν μεταφυσική διάσταση, καθώς μετεωρίζεται πάνω στον άσπρο καμβά. Η υφή της ύλης, ο χώρος, τα κενά, η αίσθηση της σιωπής και του σταματημένου χρόνου πρωταγωνιστούν στο ιδιαίτερο ζωγραφικό ιδίωμα του Σωτήρη Σόρογκα.

Ο πίνακας αποτελεί αντίγραφο, μάλλον του 18ου αιώνα, του έργου του Πάολο Βερονέζε (Paolo Veronese, Βερόνα 1528 – Βενετία 1588), Ερμής, Έρση και Άγλαυρος που βρίσκεται σήμερα στο Fitzwilliam museum στο Καίμπριτζ και αναπαριστά μια μυθολογική σκηνή από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, κατά την οποία ο Ερμής, ερωτευμένος με την Έρση, Αθηναία πριγκίπισσα, προσπαθεί να μπει στο δωμάτιό της, ενώ η αδελφή της Άγλαυρος τον εμποδίζει. Τότε αυτός, προκειμένου να πραγματοποιήσει το σκοπό του, μπροστά στην απορημένη Έρση, μεταμορφώνει την Άγλαυρο σε πέτρινο άγαλμα.