Ο Ιωάννης Ζαχαριάς ή Ζαχαρίας ήταν ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που έφυγε γρήγορα από τη ζωή και άφησε λίγα αλλά εκλεκτά έργα. Το αγόρι που βλέπουμε σε αυτό τον πίνακα είναι πιθανότατα σπουδαστής του Σχολείου των Τεχνών, γιατί μπορούσες τότε να εγγραφείς πολύ νέος. Το εσωτερικό, όπου κάθεται, περιβάλλεται από πίνακες και τελάρα, ενώ στα πόδια του βλέπουμε ανοικτό ένα ντοσιέ, από όπου έχει ανασύρει ένα σχέδιο και το εξετάζει με μεγάλη προσοχή. Το έργο αυτό είναι πολυσήμαντο. Πρώτα από όλα για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο ζωγράφος την καλλιτεχνική παιδεία σε τόσο νεαρή ηλικία. Είναι όμως εξίσου σημαντικό έργο και από καλλιτεχνική άποψη. Το φως που μπαίνει από το παράθυρο αριστερά χαϊδεύει τις φόρμες και μαλακώνει τα περιγράμματα. Πουθενά δεν υπάρχει οξύτητα ή σκληρή γραμμή. Τα χρώματα δημιουργούν όμορφες αρμονίες, πολύ πρωτότυπες: ώχρες, πρασινωπά, καστανά. Είναι ένα έργο σιωπής και περισυλλογής, που εκφράζεται και με το θέμα και με τα πλαστικά μέσα με τα οποία έχει αποδοθεί.

Το μικρό αυτό έργο μας δίνει τον ορισμό του πλούσιου αστού και της αστικής προσωπογραφίας στο β΄ μισό του 19ου αιώνα. Σε ένα σαλόνι φορτωμένο με πίνακες, αγάλματα, έπιπλα, χαλιά, ένας καλοντυμένος αστός διακόπτει την ανάγνωση της ξένης εφημερίδας του και το κάπνισμα του πούρου του, για να κοιτάξει δεξιά, ίσως προς τη μεριά μιας αθέατης πόρτας. Το έργο έχει ζωγραφιστεί με δεξιοτεχνία και ακρίβεια, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει κυρίως για το περιεχόμενο και το μήνυμά του, παρά για την ποιότητά του, που είναι παρόλα αυτά πολύ καλή.