Ο Ιωάννης Αβραμίδης γεννήθηκε στο Βατούμ της Ρωσίας. Το 1943 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, όπου επί σειρά ετών υπήρξε καθηγητής και Διευθυντής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών.
Η ολόσωμη ανδρική μορφή, απόγονος των αρχαίων κούρων, συνθέτει την πλειονότητα των έργων του και αποτέλεσε τον πυρήνα για τη δημιουργία συνθέσεων είτε με μεμονωμένες είτε με περισσότερες, ρυθμικά επαναλαμβανόμενες, καμπυλόμορφες και στατικές μορφές.
Από το 1967 ο Αβραμίδης άρχισε να φιλοτεχνεί σειρές μορφών που ονόμασε “Bandfiguren”, δηλαδή Μορφές σε ζώνες ή ταινίες, στις οποίες εισήγαγε την κίνηση, καθώς και τη γωνιώδη απόδοση. Ο «Μαχητής» είναι ένα χαρακτηριστικό έργο, στο οποίο δύο μονοκόμματες γωνιώδεις ταινίες εφάπτονται σε διάφορα σημεία και συνθέτουν συνοπτικά και χωρίς περιττά στοιχεία μια μορφή σε στάση μάχης.
Αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ανανεωτής και εφευρέτης, ο Τάκις συνδύασε με ένα πολύ προσωπικό τρόπο την τέχνη με την επιστήμη. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στην έρευνα γύρω από την ενέργεια που υπάρχει στη φύση, στο φως και στην κάθε μορφής κίνηση – μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική. Οι έρευνές του οδήγησαν το 1954 στη δημιουργία των πρώτων “Σινιάλων”, κινητικών γλυπτών που παράγουν μουσικούς ήχους καθώς χτυπούν μεταξύ τους με το φύσημα του ανέμου. Ακολούθησαν τα “Τηλεμαγνητικά” (1959), τα “Μουσικά” (από το 1965), τα “Υδρομαγνητικά” (από το 1968-1969) και τα “Φωτοβολταϊκά γλυπτά” (1999).
Από το 1984 άρχισε να δημιουργεί τη σειρά “Αιολικά”, μια μορφή σινιάλων που κινούνται με το φύσημα του αέρα. Από τη σειρά αυτή προέρχεται το “Αιολικό” που ανήκει στην Εθνική Πινακοθήκη και περιήλθε στο μουσείο με δωρεά του υπουργείου Πολιτισμού το 2000, με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από την ίδρυση του.
Η Φρόσω Μιχαλέα πέρασε πολύ σύντομα από την αναπαράσταση στην αφαίρεση. Εργάστηκε με μάρμαρο, ξύλο, πέτρα, ενώ τη δεκαετία του ’80 στράφηκε στο μέταλλο, δημιουργώντας, από το 1985 ως το 1994, τις ενότητες έργων “Κίνηση στο χώρο και το χρόνο” και “Δέντρα και πουλιά”.
Στην ενότητα “Κίνηση στο χώρο και το χρόνο”, χρωματισμένα φύλλα χάλυβα, που προκύπτουν μετά από προσεκτικούς υπολογισμούς, μετρήσεις και σχέδια, συναρμολογούνται με μπουλόνια και ξεδιπλώνονται ρυθμικά σε οριζόντια ή κατακόρυφη ανάπτυξη, δημιουργώντας την εντύπωση μιας αέναης κίνησης στο χώρο και το χρόνο. Τα “Δέντρα και πουλιά” αποτελούν τη συνέχεια της ενότητας “Κίνηση στο χώρο και το χρόνο” και, σύμφωνα με τη γλύπτρια, “είναι η μορφοπλαστική απόδοση της συνεχούς κίνησης σε ανάπτυξη, ακινητοποιημένης σε μια στιγμή της”. Το “Πουλί Ι”, που ανήκει στη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο οποίο “τα ατσάλινα φύλλα αναδιπλωμένα, με έντονες αιχμηρές απολήξεις και πολλαπλές κατευθύνσεις, σχηματίζουν σώμα και φτερά μαζί σε μια στιγμή εκκίνησης”.
