Βασιλιάς-Βασίλισσα, 1961

Η κλίση της Άλεξ Μυλωνά στην αφαιρετική απόδοση και η γνωριμία της με σημαντικούς καλλιτέχνες της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του προσωπικού της ύφους. Ο προβληματισμός της σχετικά με τον όγκο και τη συμβολή του χώρου στην ανάδειξη της γλυπτικής δημιουργίας την οδήγησε από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 σε σχεδόν δισδιάστατες, πολύ σχηματοποιημένες συνθέσεις. Στις συνθέσεις αυτές η τρίτη διάσταση καταργείται και το βάθος δίνεται με την προοπτική τοποθέτησή τους στο χώρο, ενώ σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη του συνόλου έχει το κενό. Ταυτόχρονα η φυσική φόρμα, όπου παραμένει αναγνωρίσιμη, αποδίδεται με τη μεγαλύτερη δυνατή σχηματοποίηση.

Το έργο “Βασιλιάς-βασίλισσα” αποτελεί μια εξέλιξη της δουλειάς αυτής, καθώς οι μορφές, σε μια δισδιάστατη αφηρημένη απόδοση, παραπέμπουν πλέον στην ανθρώπινη παρουσία μόνο μέσω του τίτλου.