Το χαμίνι, 1917

Ο πρόωρα χαμένος Λουκάς Δούκας, καλλιτέχνης πιστός στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, που έζησε τη μεταβατική περίοδο της νεοελληνικής γλυπτικής από τον κλασικισμό στη ρεαλιστική απεικόνιση, έδωσε από νωρίς δείγματα αξιόλογης δημιουργίας, επηρεασμένης κυρίως από τη μαθητεία του στο Παρίσι, όπου επικρατούσε το πλαστικό ύφος του Ροντέν και των διαδόχων του.

Στο “Χαμίνι”, μια γραφική φιγούρα του δρόμου, τα πλαστικά διδάγματα του Ροντέν συνδυάζονται με τη φυσιοκρατική απόδοση ενός ρεαλιστικού θέματος. Η γραφική παιδική μορφή με την τραγιάσκα, σκαλισμένη μαζί με τη βάση σε ένα ενιαίο κομμάτι μαρμάρου, ξεπροβάλλει από τον ακατέργαστο στο κάτω μέρος όγκο και πλάθεται με ρευστά περιγράμματα και μαλακές επιφάνειες που τονίζουν την ηρεμία της παιδικής φυσιογνωμίας, σε αντίθεση με άλλες συνθέσεις του, στις οποίες υιοθετεί μια βίαιη, εξπρεσιονιστική παραμόρφωση για να ανταποκριθεί στο περιεχόμενο του θέματος.