Το έργο αυτό φιλοτεχνήθηκε στη Βενετία και δείχνει το μεταβατικό στάδιο του καλλιτέχνη, την προσπάθειά του δηλαδή να αφομοιώσει τα στοιχεία της αναγεννησιακής τέχνης: την προοπτική διατύπωση του χώρου, η οποία τονίζεται από την πλάγια τοποθέτηση της μαρμάρινης σαρκοφάγου και από τον τρόπο που οι μορφές στέκονται μέσα στο χώρο, καθώς επίσης από το πλάσιμο του όγκου με το σκιοφωτισμό, από τις σκιές που προβάλλονται στο έδαφος. Το σώμα του Χριστού έχει κλασικές αναλογίες, είναι ζωγραφισμένο σαν αρχαίο άγαλμα. Το πλούσιο χρώμα και η δραματικότητα στην έκφραση, που κορυφώνεται με τη λιποθυμία της Θεοτόκου, ανήκουν στην τέχνη της βενετσιάνικης Αναγέννησης. Ο Γκρέκο δανείστηκε στη σύνθεσή του πολλά στοιχεία από άλλους ζωγράφους της Αναγέννησης, όμως τα οργάνωσε τόσο καλά, ώστε δεν το παρατηρεί κανείς. Τα μόνα στοιχεία που θυμίζουν τη βυζαντινή καταγωγή της τέχνης του ζωγράφου είναι το ξύλο όπου ζωγραφίστηκε ο πίνακας και η αυγοτέμπερα, που εδώ συνδυάζεται με το λάδι, χαρακτηριστική τεχνική της ιταλικής Αναγέννησης και μάλιστα της βενετσιάνικης.
Η ποιητική του Τάσου Χριστάκη μοιάζει με μια μυσταγωγία. Δουλεύει σχεδόν αποκλειστικά με πρώτη ύλη τις μεταμορφώσεις του ξύλου, με καταλύτη τη φωτιά. Ενίοτε τα έργα του προκύπτουν από το ίδιο το ελεγχόμενο κάψιμο του ξύλου. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, ζωγραφίζει πάνω σε χαρτί-παράγωγο του ξύλου-με κάρβουνο-που έχει προκύψει επίσης από την καύση του ίδιου υλικού. Το δέντρο που φλέγεται, μετωνυμική εικόνα των ίδιων των υλικών που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της τέχνης του Χριστάκη. Σ’ ένα σκοτεινό φόντο όπου σπινθηρίζουν λευκά φώτα που προκύπτουν από αφαιρέσεις και εκδορές του χαρτιού, ο ζωγράφος τοποθετεί στον άξονα του πίνακα το φλεγόμενο δέντρο. Το μοναδικό ξανθόπυρο χρώμα, που υποδηλώνει τη φωτιά, έχει προκύψει από αληθινό κάψιμο του χαρτιού. Η αβρή γραφή του καλλιτέχνη, η κυριαρχία του μαύρου-άσπρου, η λιτή σύνθεση με το φλεγόμενο δέντρο-που παραπέμπει στην ίδια την ποιητική του ζωγράφου-εντάσσουν τον συγκεκριμένο πίνακα αλλά και όλη τη δημιουργία του Χριστάκη στην τέχνη του ελάχιστου (Minimal art) και στην Εννοιακή τέχνη (Conceptual art). Ο Χριστάκης εκπροσωπεί με προσωπικό και πολύ ποιητικό τρόπο τις δυο αυτές τάσεις της σύγχρονης τέχνης.
