Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου ήταν ένας λαϊκός τεχνίτης που εργάστηκε το 19ο αιώνα και, μεταξύ άλλων, φιλοτέχνησε ξυλόγλυπτες μορφές αγωνιστών στο πλαίσιο της λαϊκής αντίληψης.
Ο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» παριστάνεται σε μια μετωπική, ήρεμη, αλλά συγχρόνως αποφασιστική στάση, ενώ με το χρωματισμό, χαρακτηριστικό στοιχείο της λαϊκής τέχνης, τονίζεται ο ρεαλισμός του συνόλου. Η επιγραφή «ΔΙΕΓΛύΦΘΗ καί ΕΖΩΓΡΑΦίΣΘΗ ΤΟ ΠΑΡόν / ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΚΑΡΑϊΣΚΑΚΗ ΔΙΑ ΧΕΙ / ΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤίΝΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡίΟΥ ΕΞ Α / ΓΡΑΦΩΝ 1829 ΙΟΥΝίΟΥ 8», επίσης χαρακτηριστική της λαϊκής αντίληψης, δηλώνει όχι μόνο την ταυτότητα της μορφής, αλλά και την επιθυμία του δημιουργού να δείξει ότι το έργο έχει γίνει από ένα λαϊκό μεν, αλλά επώνυμο τεχνίτη.
Ο Ιωάννης Κόσσος ανήκει στην πρώτη γενιά νεοελλήνων γλυπτών που σπούδασαν στο Σχολείον των Τεχνών και διδάχθηκαν τον νεοκλασικισμό.
Ανταποκρινόμενος στο αίτημα απομνημόνευσης της πρόσφατης, αλλά και της σύγχρονής του ιστορίας, αναδείχθηκε σε εθνικό γλύπτη, απεικονίζοντας σε ανδριάντες, κυρίως όμως σε προτομές, αγωνιστές της Επανάστασης και προσωπικότητες της εποχής. Παράλληλα ασχολήθηκε με αλληγορικές και μυθολογικές συνθέσεις, παραδοσιακά θέματα του νεοκλασικισμού.
Η «Νύχτα», μια γυναικεία μορφή με πέπλο, αρχαιοπρεπείς αναφορές στην απόδοση των πτυχώσεων και του προσώπου με τις λείες επιφάνειες, και απλανές, χαμηλωμένο βλέμμα, είναι μια από τις χαρακτηριστικές αλληγορικές συνθέσεις του.
