Φτερωτός άρχοντας, [1960]

Από τα σπουδαστικά της χρόνια η Φρόσω Ευθυμιάδη ασχολήθηκε με συγκεκριμένα θέματα, όπως ζώα, πουλιά, μορφές και προτομές. Ανάμεσά τους ιδιαίτερη θέση κατέχουν τα πουλιά. Από τα πρώτα χρόνια έως τα τέλη της δεκαετίας του ’60, δημιούργησε κυρίως σειρές με κουκουβάγιες, κοκόρια και αετούς μικρού και μεγάλου μεγέθους. Στην επιλογή των συγκεκριμένων θεμάτων την οδήγησε η πεποίθησή της ότι η γλυπτική πρέπει να είναι μια «τέχνη που να συνοδεύει τον άνθρωπο στην καθημερινή του ζωή». Σε αντίθεση, όμως, με άλλες θεματικές ενότητες, στις οποίες, έως τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ακολουθούσε πιστά τη ρεαλιστική απόδοση, τα πουλιά χαρακτηρίζονται εξαρχής από αφαιρετική διάθεση και σχηματοποιήσεις που βασίζονται σε μια ποικιλία προτύπων, στοιχεία που ενισχύθηκαν μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Στη σειρά με τους αετούς, αξιοποιεί, σε συνθέσεις με λανθάνουσα κίνηση και αποτύπωση του στιγμιαίου, τον δυναμισμό και την επιβλητικότητα που προσφέρουν η ακινησία ή οι ανοιγμένες φτερούγες, δημιουργώντας, αρχικά, έργα με συμπαγείς επιφάνειες σφυρήλατου μετάλλου. Από το 1960, βασιζόμενη στην τεχνική των χρυσών κοσμημάτων με πυκνοκολλημένες βέργες, που είχε γνωρίσει στο ταξίδι της στο Περού και την Κολομβία το 1959, άρχισε να δημιουργεί και συνθέσεις συμπαγείς συγκολλώντας βέργες σφυρήλατου ορείχαλκου. O «Φτερωτός άρχοντας» είναι το μεγαλύτερο σε μέγεθος και από τα πιο χαρακτηριστικά έργα που δημιούργησε με την τεχνική αυτή.