Ζαΐρης Εμμανουήλ

Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου το 1894, όπου μαθήτευσε κοντά στο Νικόλαο Γύζη. Μετά το πέρας των σπουδών του εγκαταστάθηκε στη βαυαρική πρωτεύουσα και ανέπτυξε σημαντική καλλιτεχνική και πλούσια εκθεσιακή δραστηριότητα, μετέχοντας σε είκοσι δύο εκθέσεις του Glaspalast από το 1904 έως το 1930, ενώ το 1913 τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο. Επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και το 1932 διορίστηκε διευθυντής του παραρτήματος της Σχολής Καλών Τεχνών στη Μύκονο. Το 1921 πραγματοποιήθηκε αναδρομική του έκθεση στο Μόναχο και το 1934 στο Ζάππειο με περισσότερα από διακόσια πενήντα έργα. Έλαβε επίσης μέρος σε ομαδικές, Πανελλήνιες (1938, 1939, 1940) και διεθνείς (Μπιενάλε Βενετίας 1936) εκθέσεις.

Στα έργα του απεικονίζει κατά κύριο λόγο ανθρώπους του μόχθου και, σε πιο περιορισμένη έκταση, τοπία και πορτραίτα. Απομακρυνόμενος γρήγορα από τις αρχές της Ακαδημίας και κινούμενος στο πνεύμα του ρεαλισμού, δέχτηκε τις επιρροές του γερμανικού ιμπρεσιονισμού, εμφανείς στο πλάσιμο και τη χρωματική διαπραγμάτευση του θέματος, με στόχο την ερμηνεία της υποκειμενικής αλήθειας.