Βιτσώρης Μίμης (Δημήτρης)

Το 1911 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και το 1919 γράφτηκε στο Σχολείον των Τεχνών, το οποίο όμως εγκατέλειψε πολύ γρήγορα γιατί διαφωνούσε με το ακαδημαϊκό σύστημα διδασκαλίας. Την περίοδο 1920-1927 ταξίδεψε στην Ιταλία, τη Γερμανία και το Παρίσι, όπου παρέμεινε ως το 1925 και συνεργάστηκε με την εφημερίδα “Petit Parisien” δημοσιεύοντας σκίτσα. Στη συνέχεια επισκέφτηκε τη Μάλτα, όπου βρισκόταν εγκατεστημένη η οικογένειά του, και το 1927 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα, συνεχίζοντας να συνεργάζεται στην εικονογράφηση εφημερίδων και περιοδικών. Παράλληλα, ενδιαφερόμενος και σε θεωρητικό επίπεδο για τα προβλήματα της τέχνης, δημοσίευσε το 1940 το δοκίμιο “Τέχνη και Εποχή” και τα άρθρα “Έρευνα και διδασκαλία”, “Προβλήματα δημόσιας αισθητικής” και “Καλλιτεχνική αγορά” στο περιοδικό “Νεοελληνικά Γράμματα”.

Το 1922 ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα με την οργάνωση ατομικής έκθεσης στο “Αυτοκρατορικόν”. Ακολούθησαν άλλες ατομικές και συμμετοχές σε Πανελλήνιες και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων και της “Ομάδας Τέχνη”, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος, ενώ το 1934 υπήρξε ένας από τους εκπροσώπους της Ελλάδας στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μετά το θάνατό του οργανώθηκαν αναδρομικές παρουσιάσεις του έργου του στον “Παρνασσό” το 1957, στη γκαλερί Άστορ το 1973 και στη γκαλερί Dada το 1987.

Άνθρωπος ανήσυχος και ευαίσθητος, ακολούθησε και στο έργο του ένα αντιακαδημαϊκό πνεύμα, φιλοτεχνώντας με εξπρεσιονιστικό ύφος και ψυχογραφική διάθεση προσωπογραφίες, τοπία αλλά και θρησκευτικά θέματα. Στο ίδιο κλίμα κινείται και η γλυπτική του, που περιλαμβάνει κυρίως κεφάλια σε πηλό και γύψο.