Ραφτοπούλου Μπέλλα

Άρχισε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κοντά στον Θωμά Θωμόπουλο και με Αβερώφεια υποτροφία συνέχισε στην Ακαδημία Γκραντ Σωμιέρ στο Παρίσι κοντά στον Αντουάν Μπουρντέλ (1927-1930). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα στο εργαστήριο του Δημήτρη Γαλάνη. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1930 και έγινε μέλος της “Ομάδας Τέχνη”. Ταξίδεψε στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία και τις χώρες της Βαλκανικής και το 1945 εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι. Ξεκίνησε την εκθεσιακή της δραστηριότητα με ατομική έκθεση το 1930 στην γκαλερί Στρατηγοπούλου και ακολούθησαν ατομικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ το 1980 οργανώθηκε αναδρομική παρουσίαση του έργου της στην Εθνική Πινακοθήκη. Παρουσίασε επίσης έργα σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων τα Σαλόν του Κεραμικού και της Νέας Γλυπτικής στο Παρίσι, εκθέσεις με την Ομάδα Τέχνη, οι Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και το 1940, η Διεθνής Έκθεση του Παρισιού το 1937 και Πανελλήνιες.

Η καλλιτεχνική πορεία της Μπέλλας Ραφτοπούλου είναι πορεία προς αφαιρετικές διατυπώσεις, χωρίς ωστόσο να απορρίψει εντελώς την οπτική πραγματικότητα. Δουλεύοντας κυρίως την πέτρα, την οποία λάξευε απευθείας, ασχολήθηκε με τη γυναικεία μορφή, αλλά και με ζώα ή πουλιά. Στα πρωιμότερα έργα της η ρεαλιστική απόδοση απηχεί τα διδάγματα του δασκάλου της και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και του Ροντέν, ενώ στις συνθέσεις της κυριαρχεί η καμπυλόγραμμη απόδοση και η μετωπικότητα. Σταδιακά το ύφος της έγινε πιο αφαιρετικό και οι μορφές πιο σχηματοποιημένες, το βάθος των έργων περιορίστηκε και οι έντονες καμπυλότητες έδωσαν τη θέσης τους σε γεωμετρικά και οργανικά στοιχεία και πιο επίπεδη απόδοση, με αποτέλεσμα τα έργα της να αποκτήσουν τεκτονικό χαρακτήρα. Εκτός από τα μεγάλα γλυπτά σε πέτρα δημιούργησε επίσης μικρές αφαιρετικές, εξπρεσιονιστικές συνθέσεις από χαλκό και μολύβι με βάση ή φόντο από σχιστόλιθο και θέματα εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία, καθώς και μετάλλια. Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, ιδιαίτερα με την ξυλογραφία, ακολουθώντας στην απόδοση των συνθέσεων το ύφος των γλυπτικών της έργων, ενώ την περίοδο 1925-1927 συνεργάστηκε με το ζεύγος Σικελιανού για τις Δελφικές Εορτές, σχεδιάζοντας ενδυμασίες και κινήσεις χορευτών εμπνευσμένες από αρχαία ελληνικά αγγεία.