Δεν γνωρίζουμε πολλά στοιχεία για τη ζωή του. Έδρασε στο Χάρλεμ μεταξύ του 1605 και 1655, όπου παντρεύτηκε το 1612.

Ασχολήθηκε με σκηνές από την αγορά, την κουζίνα και νεκρές φύσεις. Οι απεικονίσεις σκηνών αγοράς σε μεγάλο μέγεθος άρχισαν από τους Πέτερ Άρτσεν (Pieter Aerten) και Γιοακίμ Μπόικελερ (Joachim Beuckelaer). Οι γιοι μάλιστα του πρώτου, Πέτερ (Pieter) και Άρτ (Aert) καθώς και οι μαθητές τους τις διέδωσαν στο Άμστερνταμ και το Χάρλεμ, όπου έγινε είδος πολύ αγαπητό. Τα έργα του βαν Σχόοτεν χαρακτηρίζονται από την ακινησία, ενώ στους περισσότερους ζωγράφους που ασχολήθηκαν με το θέμα είναι φανερή η προσπάθεια απόδοσης της κίνησης των μορφών μέσα στο χώρο. Από το 1620 όμως, εισάγει το προοπτικό άνοιγμα της σκηνής σε άλλα δωμάτια ή τοπία.

Εκτός από έργα που απεικόνιζαν σκηνές αγοράς ή κουζίνας στις οποίες πολλές φορές υπήρχε και μια θρησκευτική σκηνή ενταγμένη στην καθημερινή ζωή της Ολλανδίας, ασχολήθηκε και με την απεικόνιση «πρωινών», χωρίς την παρουσία ατόμων. Ένας αριθμός από απλές νεκρές φύσεις με λίγα αντικείμενα κουζίνας ζωγραφίστηκε πριν το 1630. Στη συνέχεια οι συνθέσεις αυτές έγιναν πιο πλούσιες με την παρουσία τραπεζομάντιλων, περίτεχνων μεταλλικών αντικειμένων, πιάτων που περιείχαν τυριά, ζαμπόν, φρούτα.

Ο Ζαν Αντρέ Ριξέν (Jean Andre Rixens, Σεν Γκωντέν 1846 – Παρίσι 1924) ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τουλούζ και από το 1846 συνέχισε στο Παρίσι, όπου, μεταξύ των άλλων, υπήρξε μαθητής του Ζερόμ (Gerome). Η ζωγραφική του επικεντρώνεται στην προσωπογραφία, την ιστορική και τη μυθολογική σκηνή, ενώ προς τα τέλη του 19ου αιώνα και κυρίως στα έργα του 20ού, δέχεται την επίδραση το Ιμπρεσιονισμού και επιδίδεται στην τοπιογραφία.

Γεννήθηκε το 1926 στον Άγιο Νικόλαο Λακωνίας και το 1930 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη. Ξεκίνησε σε νεαρή ηλικία να ζωγραφίζει μόνος του. Παρακολούθησε μαθήματα στο Brooklyn Community College (1947-1949).
Πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί Avant-Garde στη Νέα Υόρκη, το 1958 . Στην πρώτη φάση της δουλειάς του ασχολήθηκε με το κολάζ ενώ στη συνέχεια στράφηκε στις κατασκευές με καθημερινά υλικά, υφάσματα και έτοιμα αντικείμενα. Σε εκείνα τα έργα χρησιμοποίησε για πρώτη φορά λαμπτήρα νέον. Από τη δεκαετία του /60 το νέον γίνεται χαρακτηριστικό στοιχείο της δουλειάς του και ο ίδιος κατατάσσεται στους πρωτοστάτες που καθιέρωσαν τη χρήση του ως καλλιτεχνικό μέσο.
Χρησιμοποίησε τους σωλήνες νέον, συχνά σε συνδυασμό με άλλα υλικά όπως μέταλλο και ξύλο, σε λιτές συνθέσεις με πλήρη και ελλιπή γεωμετρικά σχήματα, αναδεικνύοντας τη μινιμαλιστική καθαρότητα των αφηρημένων μορφών και τη σχέση τους με το χώρο. Η δουλειά του περιλαμβάνει γλυπτική, εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, περιτοίχισε συνθέσεις, σχέδια και τυπώματα, καλλιτεχνικά βιβλία, καθώς και δωμάτια διαλογισμού και παρεκκλήσια.
Η σχέση του με την Ελλάδα έγινε στενότερη μετά τη δεκαετία του 1980, κάτι που φάνηκε καθαρά και στη δουλειά του, ιδίως σε μία σειρά επιτοίχιων έργων με καμβάδες, ξύλινα τελάρα, φύλλα μετάλλων και νέον. Οι σωλήνες νέον είτε διαπερνούν την επιφάνεια είτε τοποθετούνται πίσω από αυτή δημιουργώντας μια μυστηριακή ατμόσφαιρα που παραπέμπει στη βυζαντινή θρησκευτικότητα, όπως δείχνουν και οι τίτλοι των έργων.
Έργα του κοσμούν δημόσιους χώρους σε διάφορες πόλεις της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ασίας. Το 2000 δημιούργησε την εγκατάσταση Procession (Πομπή) για το σταθμό Αμπελόκηποι του αθηναϊκού Μετρό.
Παρουσίασε το έργο του σε εκατοντάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις, όπως η Documenta VI (1977), η Μπιενάλε του Σάο Πάουλο (1987) και της Βενετίας (1997, ελληνική συμμετοχή). Το 2007-2008 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση της δουλειάς του στο Μουσείο Μπενάκη και το 2011 έκθεση στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας στο πλαίσιο των Αισχυλείων.
Έργα του βρίσκονται σε μουσεία και συλλογές στις ΗΠΑ (The Brooklyn Museum of Art, Solomon R. Guggenheim Museum, The Museum of Modern Art, Whitney Museum of American Art, The Metropolitan Museum of Art, The New York Public Library, κ. α.), στο Musee d’Art et d’Histoire, Γενεύη, και στην Ελλάδα, στο Μακεδονικό και το Κρατικό μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
[πηγή: ΙΣΕΤ]

Γάλλος ζωγράφος. Αυτοδίδακτος, που στα μέσα του αιώνα θεωρήθηκε μαζί με τον Hans Hartung πρωτεργάτης της αδέσμευτης ζωγραφικής.

Γάλλος ζωγράφος. Διακρίνεται για τον τρυφερό, ήπιο τόνο των πινάκων του και για το φευγαλέο ύφος που τους περιβάλλει. Μετέφερε θέματά τους στη χαρακτική, όπως άλλωστε και το πορτρέτο του φίλου του Βερλέν.