Σε ηλικία δώδεκα ετών μαθήτευσε σε ένα ξυλογλύπτη-διακοσμητή και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα διακοσμητικής γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μελέτησε τα έργα των Ντιντερό (Diderot), Ντελακρουά (Delacroix) και Μπωντλαίρ (Baudelaire). Ασχολήθηκε με την τέχνη των ιμπρεσιονιστών και το έργο του Γκωγκέν (Gauguin). Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1907 και από το 1922 δίδαξε στην ακαδημία που ίδρυσε ο ίδιος, δημοσίευσε πολλά άρθρα, εξέδωσε βιβλία γύρω σχετικά με τη θεωρία και την πράξη στη ζωγραφική. Από το 1918 έως το 1940 κρατούσε την καλλιτεχνική στήλη της «Nouvelle Revue Francaise».
Συμμετείχε στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων από το 1906, αλλά η πρώτη παρουσίαση έργων του έγινε στο Σαλόνι του Φθινοπώρου το 1907. Τα περισσότερα από αυτά ήταν τοπία με νευρώδεις πινελιές, εξαιρετικά φωτεινά χρώματα, έντονες επιδράσεις από τον φωβισμό και το έργο του Σεζάν.
Πραγματοποίησε την πρώτη ατομική έκθεση το 1910.
Κατόρθωσε να εξασφαλίσει μία υποτροφία για μη ακαδημαϊκούς ζωγράφους στη Villa Medicis Libre στην Orgeville. Εκεί συνάντησε τον Ραούλ Ντυφύ. Την άνοιξη του 1911 τα έργα του εκτέθηκαν στο Σαλόνι των Ανεξαρτήτων στην περίφημη αίθουσα 41 μαζί με αυτά των Αρσιπένκο (Archipenko), Γκακύ (Gaky), Ντυσάν (Duchamp), Ντυσαν-Βιγιόν (Duchamp-Villon), Γλέζ (Gleizes), Λε Φωκονιέ (Le Fauconier), Μετζιγκέρ (Metzinger), Πικάμπια (Picabia), Ζακ Βιγιόν (Jacques Villon), που αποτελέσαν την πρώτη ομάδα των κυβιστών. Το έργο του συγγενεύει με αυτό των Ντελωνέ (Delaunay), (Λα Φρεσναί) La Fresnaye.
Συμμετείχε επίσης στην έκθεση της ομάδας «Section d’ or» το 1912.
Το 1943 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το σύνολο του έργου στην πόλη του και το 1958 πραγματοποιήθηκε η πρώτη αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας τέχνης της πόλης του Παρισιού.
Υπήρξε επίσης εικονογράφος βιβλίων και πραγματοποίησε μεγάλες διακοσμητικές συνθέσεις σε δημόσια κτίρια στο Μπορντώ.
Ο θεωρητικός Ζαν Κασού (Jean Cassou) υποστήριξε ότι τα γραπτά του γύρω από τη ζωγραφική αποτελούν ένα από τα μνημεία της γαλλικής σκέψης. Χαρακτηρίστηκε «ακαδημαϊκός του κυβισμού».
