Φραντζισκάκης Ερρίκος

Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής σε μικρή ηλικία στα Χανιά. Το 1927 πήγε στη Ρώμη, όπου, ως το 1931, σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, τα τρία τελευταία χρόνια μάλιστα υπότροφος του Ελευθέριου Βενιζέλου. Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Ελλάδα έφυγε για το Παρίσι, απ’ όπου επέστρεψε το 1933. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και αργότερα, για να μελετήσει τη βυζαντινή τέχνη, ταξίδεψε στο Άγιον Όρος.Ηγετικό στέλεχος της ομάδας “Στάθμη” και μέλος της ομάδας “Τέχνη”, παρουσίασε το έργο του στις εκθέσεις τους, σε Πανελλήνιες και σε άλλες ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1938, σε συνεργασία με τον Πάνο Σπανούδη, άρχισε να εκδίδει τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα “Τέχνη”, ενώ το 1942 εξέδωσε το βιβλίο “Περί ζωγραφικής”. Από το 1940 ως το 1946 εγκατέλειψε σχεδόν τελείως τη ζωγραφική και ασχολήθηκε με τη συγκέντρωση και τη μελέτη στοιχείων σχετικά με τα έργα και τους ζωγράφους του 19ου αιώνα, τα οποία αργότερα δημοσίευσε στο βιβλίο του “Έλληνες ζωγράφοι του δεκάτου ενάτου αιώνος”, που εκδόθηκε το 1957 από την Εμπορική Τράπεζα. Το 1948 διορίστηκε καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων στο “Ελληνικό Εκπαιδευτήριο” των Ελευθεριάδη και Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, ενώ το 1951 ανέλαβε για δέκα μήνες την καλλιτεχνική διεύθυνση του υαλουργείου της Εταιρείας Λιπασμάτων.

Ζωγράφος κυρίως τοπίων, ασχολήθηκε επίσης με την προσωπογραφία και τη νεκρή φύση υιοθετώντας τα διδάγματα του ιμπρεσιονισμού, ενώ σε ορισμένες συνθέσεις του διακρίνονται επιδράσεις από το έργο του Cezanne και τον κυβισμό.