Φωκάς Οδυσσέας

Το 1876 πήγε στη Γαλλία, όπου σπούδασε αρχικά νομικά στην Aix και στη συνέχεια ζωγραφική σε ελεύθερες ακαδημίες, κοντά στους Carl Cartier, Raphael Collin και Frani. Το 1885 επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό “Το Άστυ” και την εφημερίδα “Ακρόπολις”, εικονογραφώντας διάφορα γεγονότα της εποχής. Η εκθεσιακή του δραστηριότητα περιλαμβάνει συμμετοχές στα Ολύμπια του 1888 (χάλκινο μετάλλιο) και του 1896, στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900, στην οποία επίσης τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο, και σε όλες σχεδόν τις καλλιτεχνικές εκθέσεις από το 1900 ως το 1940, όπως αυτές του “Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών”, του οποίου υπήρξε μέλος και πρόεδρος για πολλά χρόνια, και του Παρνασσού. Εξέθεσε επίσης στη Σμύρνη (1902), την Αλεξάνδρεια (1905 και 1909) και τη Ρουμανία, όπου παρέμεινε από το 1907 ως το 1910 για οικογενειακούς λόγους. Αν και δεν υπήρξε μέλος της πρωτοποριακής “Ομάδας Τέχνη”, επικροτούσε τις νεωτεριστικές ιδέες και παρουσίασε τρεις φορές έργα στις εκθέσεις της (1917 και 1919). Για πολλά χρόνια υπήρξε επίσης μέλος της Εταιρείας Φιλοτέχνων, καθώς και πολλών καλλιτεχνικών επιτροπών. Από το 1915 και ως το θάνατό του εργάστηκε ως επιμελητής και συντηρητής στην Εθνική Πινακοθήκη, στην οποία άφησε με διαθήκη όλη την περιουσία του και τη συλλογή αντικειμένων και έργων τέχνης.

Ο Φωκάς υπήρξε από τους εισηγητές του υπαιθριστικού κινήματος και των ιμπρεσιονιστικών τάσεων στην Ελλάδα και, στην εποχή του, συχνά θεωρήθηκε τολμηρός και πρωτοπόρος. Με εξαίρεση ορισμένες προσωπογραφίες και νεκρές φύσεις, επίκεντρο της ζωγραφικής του αποτέλεσε το τοπίο, ιδιαίτερα της Αττικής και της Ρουμανίας, το οποίο απέδωσε με ιδιαίτερη ευαισθησία στο χρώμα και το φως.