Ασπριώτου Κλεονίκη

Φοίτησε αρχικά στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης με δάσκαλο τον Γεώργιο Γραμμανδάνη, αποφοιτώντας το 1889 με πτυχίο νηπιαγωγού. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως δασκάλα στη Βάρνα και την Κωνσταντινούπολη, το ενδιαφέρον της όμως για τη ζωγραφική την οδήγησε αρχικά στην Πράγα, όπου σπούδασε διακοσμητική και στη συνέχεια, το 1890, στο Μόναχο, όπου πήρε μαθήματα ζωγραφικής από τον Νικόλαο Γύζη. Το 1895 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε αρκετά χρόνια, εργαζόμενη με ζωγράφους όπως ο Benjamin Constant, o Eugene Carriere, o Raphael Collin, o Paul Leroy και ο Jacques Emile Blanche. Το 1914 εξάλλου ανακηρύχθηκε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Καλών Τεχνών και Γραμμάτων. Την περίοδο 1909-1914 έζησε στην Κωνσταντινούπολη και γύρω στο 1927 επέστρεψε οριστικά στην Αθήνα, την οποία επισκεπτόταν συχνά, είτε για να λάβει μέρος σε εκθέσεις είτε για να εκτελέσει διάφορες παραγγελίες.

Αναπτύσσοντας αξιοσημείωτη εκθεσιακή δραστηριότητα, παρουσίασε το έργο της στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900, όπου τιμήθηκε με εύφημο μνεία, σε παρισινά Σαλόνια και στις εκθέσεις της “Εταιρείας των Γάλλων Καλλιτεχνών”, ενώ στην Ελλάδα έλαβε μέρος σε εκθέσεις του Παρνασσού, του Δημαρχείου, του Ζαππείου και της “Καλλιτεχνικής Εταιρείας”. Oργάνωσε επίσης ατομικές στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη.

Ασχολούμενη κυρίως με την προσωπογραφία και, σε πιο περιορισμένη κλίμακα, με το τοπίο και τη νεκρή φύση, παρέμεινε πιστή στα συντηρητικά ακαδημαϊκά διδάγματα, προσπαθώντας όμως να διεισδύσει στην προσωπικότητα των εικονιζομένων, ενώ στα τοπία της υιοθέτησε στοιχεία του Yπαιθρισμού και του Iμπρεσιονισμού.