Έδειξε από πολύ μικρή ηλικία την κλίση του στη ζωγραφική αλλά και την αγάπη του για το θέατρο. Ξεκίνησε τις σπουδές του παρακολουθώντας τα νυχτερινά μαθήματα ζωγραφικής στο Πολυτεχνείο και συνέχισε στη Βασιλική Ακαδημία Εικαστικών τεχνών στο Βερολίνο και αργότερα στο Παρίσι. Το 1910 βραβεύεται για το έργο του “Η προσκύνηση των μάγω” στο Διαγωνισμό των Ακαδημιών Βερολίνου και Μονάχου. Οι Βαλκανικοί πόλεμοι τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Ελλάδα όπου πολέμησε ως έφεδρος. Από αυτή την περίοδο σχεδιάζει το σύνολο των στολών του ελληνικού στρατού και δίνει μία σειρά έργων από τις εμπειρίες του πολέμου.
Η πρώτη του επαφή με τη σκηνογραφία χρονολογείται το 1914 που φτιάχνει τα σκηνικά για το έργο Ζωντανές εικόνες από τον Σύλλογο Ερασιτεχνών. Τα επόμενα δύο χρόνια σχεδιάζει και επιβλέπει την κατασκευή σκηνικών και κοστουμιών για οπερέτες, και θεατρικά έργα. Η πιο μεγάλη επιτυχία του είναι η δουλειά του για την επιθεώρηση Ξιφίρ Φαλέρ. Δεν εγκαταλείπει όμως τη ζωγραφική και ζωγραφίζει πορτρέτα διαφόρων προσωπικοτήτων της εποχής.
Το 1918 προσλαμβάνεται στο Βασιλικό Θέατρο του Βερολίνου και τον ίδιο χρόνο διορίζεται στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Τα συχνά ταξίδια του στο Παρίσι καλλιεργούν τη φιλία του με τον Δημήτρη Γαλάνη ο οποίος μεσολαβεί για τη δημοσίευση γελοιογραφιών σε γαλλικά περιοδικά. Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία στη Γερμανία έρχεται το 1920 με τα σκηνικά της όπερας του Ρίχαρντ Στράους “Γυναίκα δίχως σκιά”. Το 1921 βραβεύεται από το Κυβερνητικό Γραφείο Ευρεσιτεχνίας για το αρχιτεκτονικό του σχέδιο για τα κρατικά θέατρα και τις αίθουσες συναυλιών. Το 1926 τιμάται με τον τίτλο του καλλιτεχνικού συμβούλου των γερμανικών θεάτρων και του ανατίθεται η οργάνωση δικής του σχολής σκηνογραφίας στα ατελιέ της Κρατικής Όπερας του Βερολίνου. Η δράση του επεκτείνεται και στα θέατρα άλλων πόλεων της Γερμανίας.
Το 1927 καλείται στην Αθήνα για να δώσει οδηγίες σχετικά με την ανακαίνιση της σκηνής του Δημοτικού θεάτρου και λίγο αργότερα για την ανακαίνιση του Βασιλικού θεάτρου. Το 1930 καλείται στο Παρίσι όπου και πεθαίνει.
