Δοξαράς Νικόλαος

Ζωγράφος της Επτανησιακής Σχολής, γιος του ζωγράφου και θεωρητικού της τέχνης Παναγιώτη Δοξαρά. Μετά το 1715 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του αρχικά στη Ζάκυνθο και στη συνέχεια στη Λευκάδα. Το 1722 πήγε στην Κέρκυρα όπου, το 1729, κατετάγη στο στρατό του κόμητος M. von Schulenburg, ενώ, μετά το θάνατο του πατέρα του, πήγε στη Βενετία για να σπουδάσει στρατιωτικός μηχανικός και ζωγράφος. Είναι πιθανό να επηρεάστηκε από τον Giambattista Piazetta ή τον Giovanni-Batista Tiepolo, που την εποχή εκείνη κυριαρχούσαν στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης, δεν είναι όμως γνωστό πού ή κοντά σε ποιον μαθήτευσε. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1738 και για μερικά χρόνια εγκαταστάθηκε στη Λευκάδα, ενώ το 1745 διορίστηκε αξιωματικός της χωροφυλακής στην Κέρκυρα. Για ένα διάστημα υπηρέτησε επίσης στην Κεφαλλονιά και το 1752 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του.

Τα σημαντικότερα έργα του υπήρξαν η διακόσμηση της ουρανίας του ναού της Φανερωμένης στη Ζάκυνθο (1754-1762/1765) και του Αγίου Μηνά στη Λευκάδα (1762), όπου ακολούθησε δυτικά πρότυπα στην απόδοση. Η ουρανία του Αγίου Μηνά καταστράφηκε το 1976 από πυρκαγιά, ξαναζωγραφίστηκε όμως πρόσφατα σύμφωνα με τις σωζόμενες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Η διακόσμηση της Φανερωμένης παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί, αντί για τη συνηθισμένη παράσταση της μορφής του Παντοκράτορα, εικονίζονται η Γέννηση, η Κοίμηση και η Μετάσταση της Θεοτόκου, σύμφωνα με τα πρότυπα της καθολικής εκκλησίας. Οι παραστάσεις αυτές, εκτός από τη Γέννηση, καταστράφηκαν στο σεισμό του 1953, όπως και αρκετοί από τους προφήτες των τοίχων, οι οποίοι όμως είναι πιθανόν, τουλάχιστον στην τελική τους μορφή, να έγιναν από τον Στέφανο Πασηγέτη. Προσχέδια των παραστάσεων βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, ενώ το σωζόμενο “Γενέσιον της Θεοτόκου” στο Μουσείο Ζακύνθου.